Από τη μέρα που ανακοινώθηκε το Batman v Superman: Down of Justice έχουν γίνει πολλές συζητήσεις: Για το περιεχόμενο της ταινίας, για το αν ο Ben Affleck θα είναι καλός Batman, για το αν το στήθος της Wonder Woman ειναι μικρό σε σχέση με τα κομικς και πολλά άλλα. Δύο βδομάδες μετά την πρεμιέρα είναι ασφαλές να γίνει ένα review. Όσοι θέλατε να δείτε την ταίνια, κατά πάσα πιθανότητα, το έχετε κάνει. Αν όχι μην πάτε παρακάτω από αυτήν την παράγραφο, περιέχει spoilers. Με λίγα λόγια το BvS:DoJ δεν είναι ούτε Dark Knight, ούτε Avengers. Αν σας άρεσε το Man of Steel, δείτε το. Όπως κι αν ειστε comics fans. Διαφορετικά...

Στο δια ταύτα τώρα, έπρεπε να φτάσουμε στο 2016 για να αρχίσει η DC να στήνει το Cinematic Universe της. To Green Latern (2011) ήταν μια αποτυχία και το Man of Steel (2013) τοποθέτησε μόνο τον Superman στη σκηνή. Το BvS:DoJ ανέλαβε ακριβώς αυτόν τον στόχο, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να προετοιμάσει τη σκηνή για το Justice League που έρχεται. Και, τουλάχιστον αυτό, το καταφέρνει άριστα. Ίσως μόνο αυτό...

Ο Zack Snyder παρουσιάζει πολύ όμορφα το δίπολο της ταινίας: Θεός εναντίον Ανθρώπου, Μέρα εναντίον Νύχτας. Τονίζει συνεχώς τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές και τοποθετεί αρκετά καλά τα πιόνια έτσι ώστε να έρθει φυσικά η μάχη. Μια μάχη βγαλμένη από τα κόμικς, με την κατάληξη των κόμικς, εκτός από μία λεπτομέρια: Πραγματικά, θεωρήθηκε φυσιολογικό να σταματήσει η μάχη, τα τα βρούνε οι δύο αντιμαχόμενοι επειδή τυγχάνει οι μητέρες και των δύο να έχουν το ίδιο όνομα; Καταλαβαίνω πως κάπως έπρεπε εν τέλει να συμμαχίσουν και να αντιμετωπίσουν τον κοινό κακό, αλλά ήταν κάπως γελοίο.

Ο Doomsday θα απογοητεύσει τους comics fans. Στην ταινία παρουσιάζεται απλά ως ένα CGI εξωγίηνο τέρας, πιο δύνατο από τον Superman. Κανένα βάθος, καμία υπόσταση. Απλά ο κακός επιλέχθη να είναι ο Doomsday, και η ταινία δεν είχε και πολύ χρόνο να μας τον πλασάρει. Είχαμε επίσης τον Lex Luthor. Με μία λέξη: υπερβολικός. Μια υπερβολική ερμηνία, που κατά πάσα πιθανότητα ήταν λάθος σκηνοθετικό. Μάλλον κάποιος είπε πως ο Lex Luthor είναι λίγο τρελαμένος, αλλά ο Jesse Eisenberg δεν ήταν λίγο τρελαμένος, ήταν ένας κακός Joker. Και ίσως αυτό να ήταν και το μεγαλύτερο κακό της ταινίας, γιατί ως γνωστόν, στις περισσότερες ταινίες με Super Heroes ο κακός είναι αυτός που διαμορφώνει τον ήρωα και την ταινία (εκτός κι αν λέγεσαι Deadpool).

O Henry Cavill ήταν ο Superman του Man of Steel. Καλός, για Superman. Η Gal Gadot αν και έπαιξε για λίγο σχετικά χρόνο, φάνηκε να απολαμβάνει το ρόλο της Wonder Woman και ήταν καλή. Και, βέβαια, αυτό που όλοι περιμέναμε. Ο Ben Affleck στο ρόλο του Batman. Μπορώ να πω πως ήταν πάρα πολύ καλός. Ένας ώριμος Batman που ξέρει τι θέλει, ξέρει τι αντιπροσωπεύει και πώς να πετύχει αυτά που επιθυμεί. Ένας Batman σκληρός, σκληραγωγημένος από το θάνατο του Robin από τον Jocker (μια ωραία αποκάλυψη της ταινίας). Με έναν Alfred επιτέλους τόσο δραστήριο όσο και στα κομικς, o Ben Affleck ρίχνει πολλές μπουνιές, πολλές κλωτσιές και έχει πολλά gadgets. Και είναι θυμωμένος. Όχι Christian Bale θυμωμένος, αυτός άλλωστε ήταν ένας νεαρός Bruce Wayne. Όχι, ο Bruce Wayne του BvS:DoJ είναι ώριμα θυμωμένος. Είναι τόσο καλός ο καινούριος Batman που πραγματικά δεν ξέρω αν προτιμούσα μια ακόμη ταινία Batman με αυτόν αντί γι' αυτή.

Εν κατακλείδι το BvS:DoJ ουσιαστικά μας τοποθετεί λίγο στο καινούριο σύμπαν της DC, μας δείχνει, εκτός του Batman και της Wonder Woman και τον Flash (δεν ειναι αυτός της σειράς μιας και η DC σε αντίθεση με την Marvel έχει αποφασίσει να διαχωρίσει τις ταινίες από τις σειρές της), τον Aquaman και τον Cyborg και ομολογώ πως ήταν όμορφο το πλασάρισμά τους (ανήκαν στο αρχείο που είχε ο Lex Luthor). Αλλά νομίζω πως αυτό είναι όλο. Όταν το Justice League βγει, δε νομίζω πως θα μας απασχολήσει ξανά η συγκεκριμένη ταινία. Δεν είναι κακή, είναι απλά λίγο αδιάφορη.