Το Ουράνιο Τόξο αργεί να βγει στην Ελλάδα

6:39 μ.μ. Κοινωνία , Πολιτική 0 Comments

Στις 26 Ιουνίου γράφτηκε Ιστορία στις ΗΠΑ με την νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. Είναι η δικαίωση ενός αγώνα δεκαετιών για τους ομοφυλόφιλους της χώρας. Στο ίδιο μήκος κύματος η Ελληνική Κυβέρνηση συμπεριέλαβε στο Σύμφωνο Συμβίωσης και τα ομόφυλα ζευγάρια. Μια πρώτη κίνηση για κάτι που λίγα χρόνια πριν φάνταζε, το λιγότερο, σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Αλήθεια, όμως, τι είναι αυτό που θα πρέπει να προσδοκούν οι ομοφυλόφιλοι και όλοι όσοι στηρίζουν τον αγώνα τους για ίσα δικαιώματα; Η αλλαγή του νομοθετικού περιεχομένου μπορεί να γίνει πανεύκολα, υπόθεση λίγων εβδομάδων, αλλά η αλλαγή της κοινωνίας ολόκληρης είναι υπόθεση δεκαετιών και μόνο βέβαιη δε μπορεί να θεωρείται. Ας μην ξεχνάμε τι έγινε κατά τη χειραφέτηση των γυναικών. Η κοινωνία χρειάστηκε πολλές δεκαετίες μέχρι να αποδεχτεί τη γυναίκα ως ισότιμη του ανδρός (αν μπορούμε να θεωρήσουμε πως στη σημερινή ελληνική κοινωνία η γυναίκα λογίζεται ως τέτοια). Και η κοινωνία δε δείχνει καμία πρόθεση να αλλάξει στο άμεσο μέλλον.

Κύριος ρυθμιστής αυτού είναι η παιδεία. Και στην ελληνική παιδεία απουσιάζει παντελώς η έννοια του «σεβασμού στο διαφορετικό». Ο Έλληνας έχει μείνει ένας ομοφοβικός ρατσιστής που φοβάται καθετί το διαφορετικό από το «κανονικό». Η ομοφοβία γεννάται μέσα από τα σχολεία από ομοφοβικούς καθηγητές και από καθηγητές που φοβούνται να εκφράσουν την άποψή τους για να μην τους τα ψάλλει κάποιος συντηρητικός γονέας την άλλη μέρα. Το παιδί και ο έφηβος μαθαίνει να χλευάζει οποιονδήποτε συμπεριφέρεται έστω και λίγο κοντά σε ένα κοινωνικό πρότυπο που χαρακτηρίζει τους ομοφυλόφιλους εδώ και δεκαετίες και που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Ακόμη και οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων δέχονται τα πυρά της μάζας και φτάνουν στο σημείο να διστάζουν να εκφράσουν την άποψή τους είτε δημόσια, είτε ακόμη και σε παρέες.

Το θέμα, όμως, που θέλω να αναλύσω δεν είναι οι κλασικοί ομοφοβικοί. Δεν είναι τα άτομα που όλοι ξέρουμε τις απόψεις τους περί «ανωμαλίας». Είναι αυτοί που αν τους ρωτήσεις την άποψή τους, θα σου πουν πως «δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους γκέι» και πως στηρίζουν τα δικαιώματά τους, είναι αυτοί που έβαλαν τον προηγούμενο Ιούνη ωσάν εικόνα προφίλ τους στο facebook το ουράνιο τόξο, επειδή δήθεν γιορτάζουν για τη νίκη τους στις ΗΠΑ, αλλά ταυτόχρονα είναι αυτοί που θα περιγελάσουν όποιον ομοφυλόφιλο ξέρουν από κοντά. Αυτοί που θα σε διορθώσουν όταν χρησιμοποιήσεις αρσενική αντωνυμία για να μιλήσεις για έναν άνδρα ομοφυλόφιλο, αυτοί που θα κοιτάξουν και θα σχολιάσουν γελώντας κάποιον που γνωρίζουν τις σεξουαλικές του προτιμήσεις ή, ακόμη χειρότερα, κάποιον που απλώς ταιριάζει στο κοινωνικό πρότυπο του γκέι. Αυτοί που στα λόγια είναι προοδευτικοί και πως «ότι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του δε με αφορά», αλλά στην πράξη θα διστάσουν ακόμη και το λόγο να απευθύνουν σε κάποιον που «δεν τους αφορά τι κάνει». Είναι όλοι αυτοί οι υποκριτές που περιεγράφησαν παραπάνω και άλλοι τόσοι, βγαλμένοι από την Ελλάδα της «πρώτης φοράς Αριστερά». Αυτοί είναι οι χειρότεροι και αυτοί είναι ο λόγος που η ελληνική κοινωνία ποτέ δε θα αλλάξει. Και αλήθεια, θέλουμε μια Ελλάδα που αναγνωρίζει το γάμο των ομοφυλοφίλων, αλλά οι δήθεν προοδευτικοί πολίτες της απευθύνονται στους άνδρες ομοφυλόφιλους ως «κοπέλα μου»;

Το ουράνιο τόξο θα αργήσει πολύ να βγει στην Ελλάδα. Θα αργήσει πολύ γιατί η κοινωνία δεν προοδεύει πάνω στο θέμα των ομοφυλοφίλων. Μπορεί να δείχνει πως το κάνει, αλλά στην ουσία γίνεται πιο υποκριτική. Δε μιλάει πλέον μπροστά σου, μιλά πίσω από την πλάτη σου. Κι αυτό το φαινόμενο δε διαφαίνεται πως αλλάζει στο εγγύς μέλλον, όσο κι αν κάποιοι το ελπίζουν…

(Όπως δημοσιεύτηκε στο kkartas.gr)