Από την παιδική μας ηλικία ακόμη, ονειρευόμαστε την μέρα που θα μεγαλώσουμε, θα σπουδάσουμε, θα κάνουμε την δουλειά των ονείρων μας και μια πανέμορφη οικογένεια και όλα αυτά άνετα και χωρίς προσπάθεια. Και είναι λογικό να σκεφτόμαστε έτσι, καθώς όλα, στην ηλικία των 10, μας έρχονται πολύ εύκολα. Τι γίνεται όμως όταν πλέον πατάμε τα πολυπόθητα 18 και πρέπει να πάμε για σπουδές;

Έρχεται η στιγμή που αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε για την επαγγελματική μας ζωή. Όλοι μας λένε πόσο δύσκολο είναι να ακολουθήσουμε αυτό που ονειρευόμασταν μικροί, γιατί οι ανάγκες πλέον καθορίζουν νέες προτεραιότητες για το μέλλον μας. Έρχεσαι στο δίλημμα της επαγγελματικής αποκατάστασης και της προοπτικής του επαγγέλματος που θα διαλέξεις.

Από παντού υπάρχει ένας καταιγισμός απόψεων για το δικό σου μέλλον, που όσο και να θέλουν να μην σε επηρεάσουν, έμμεσα οι απόψεις τους τρυπώνουν στο μυαλό σου και σε προβληματίζουν. Δεν είναι λίγοι οι νέοι που συνεχίζουν τις σπουδές τους σε σχολές που είχαν ονειρευτεί  οι γονείς τους, τα μεγάλα τους αδέρφια, παππούδες, θείες και δεύτερα ξαδέρφια. Αυτοί αναγκάζονται για την 'υπόλοιπη' ζωή τους να ακολουθήσουν μια καριέρα που, κατά τα λεγόμενα άλλως, είναι η 'καλύτερη' και θα σου εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον, όσο και εσένα σε κάνει δυστυχισμένο.

Πολλά, βέβαια. είναι και τα παραδείγματα νέων, ειδικά σε μια κοινωνία όπως η ελληνική, οι οποίοι έχουν ως νέο στόχο την απόκτηση χρημάτων. Πως μπορεί ένας νέος να μην έχει αυτήν την νοοτροπία όταν μεγαλώνει σε μία οικογένεια στην οποία και οι δυο του γονείς κάνουν από δύο δουλειές για να μπορέσουν να συντηρήσουν την οικογένειά τους; Πάλι έμμεσα ο νέος επηρεάζεται από την κοινωνία στην οποία μεγαλώνει.

Και εκτός από σχολές που θα σου προσφέρουν λίγο καλύτερη οικονομική αποκατάσταση, πολλοί αναγκάζονται να στραφούν, και πριν αλλά και αφού τελειώσουν τις σπουδές τους, σε χώρες του εξωτερικού για καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση. Σε χώρες όπου ο μέσος φοιτητής κάνει πρακτική κατά της διάρκεια των σπουδών του και αφού τελειώσει έχει πολλές περισσότερες διεξόδους.

Οι σπουδές στην Ελλάδα είναι για πολλούς υποδεέστερες από αυτές στο εξωτερικό, πράγμα που είναι εντελώς λανθασμένο, καθώς οι γνώσεις που αποκομίζει ένας νέος στην Ελλάδα είναι περισσότερες, ακόμη από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Παρ' όλα αυτά, οι υποδομές είναι ανύπαρκτες τόσο σε εργαστηριακούς χώρους όσο και σε πρακτική άσκηση. Και αφού περάσει αυτή η περίοδος, η ίδια η χώρα σου, κλείνει κάθε πόρτα δουλειάς αφού τελειώσεις τις σπουδές σου, καθώς έχουν περάσει προ πολλού οι καλές εποχές του δημοσίου και ο ιδιωτικός τομέας είναι, αν όχι ανύπαρκτος, στα τελευταία του.

Καλώς ή κακώς, οι νέοι σήμερα ξεχνούν κάθε όνειρο που είχαν για την τέλεια ζωή με όλες τις ανέσεις και τα κομφόρτ. Αναγκάζονται να επιλέξουν την σχολή που θα καθορίσει το μέλλον τους σε μία χώρα χωρίς μέλλον. Οι στόχοι είναι εντελώς διαφορετικοί και ο νέος μαθαίνει να συμβιβάζεται σε ένα μέλλον που δεν τον καλύπτει.

Σε τέτοιες στιγμές όμως δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ακούγετε πολύ τετριμμένο, αλλά ίσως αν όλοι κάναμε έναν επαναπροσδιορισμό των στόχων μας, να φτιάχναμε από μόνοι μας το μέλλον μας, χωρίς να αφήνουμε κανέναν να μας το καθορίσει. Ποιος ορίζει τι είναι δύσκολο να γίνει και για τι αξίζει να παλέψουμε; Μόνο εμείς μπορούσε να το καθορίσουμε αυτό. Και ίσως να μας έκανε καλό να ζητήσουμε την συμβουλή όχι ενός μεγάλου, αλλά ενός μικρού. Του μικρού μας εαυτού που είχε όνειρα και μεγάλες βλέψεις για το μέλλον μας.